سابقه روش مسیریابی پیازی (TOR) که بیشتر در دنیای اینترنت برای ایجاد گمنامی در تبادل داده استفاده می شود، به سال 2006 بر می گردد. در این روش، از طریق واسطه ها (مسیریاب های واسط) ترافیک دست به دست می شود تا مبدا و مقصد پیام مشخص نگردد. محتوای پیام نیز توسط رمزنگاری چند لایه ای محافظت می شود. تعداد این لایه ها متناسب با مسیریاب های واسط است. شکل زیر پیامی که با سه لایه رمزنگاری محافظت شده است را نشان می دهد.

نمایش نحوه نشت اطلاعات حریم خصوصی تنها از روی میزان مصرف مشترک   (Quinn, 2009)

با وجود ویژگی های مثبت حفظ حریم خصوصی و گمنامی در الگوریتم TOR، متاسفانه این الگوریتم برای شبکه های متحرک مناسب نیست. قابلیت استفاده از این الگوریتم هنگامی که مسیریاب های واسط (رله ها) اتصالات قابل اطمینانی ارائه نکنند، بسیار پایین می آید. در شبکه های خودرویی اتصالات زودگذر و بسیار شکننده هستند.

تیم آقای دکتر محمد صیاد حقیقی از اساتید و اعضای هیئت علمی دانشکده مهندسی برق و کامپیوتر دانشگاه تهران، در طرحی پژوهشی موفق شدند الگوریتمی مشابه TOR توسعه دهند که محدودیت های آن را نداشته و در شبکه های با تحرک بسیار بالا مانند شبکه خودرویی نیز راندمان قابل قبولی داشته باشد. این الگوریتم پایه رمزنگارانه دارد ولی بجای استفاده از رله های ثابت، از مفهوم رله های مکانی و اشتراک مساعی گروهی از خودرو ها که در مکان مشخصی حضور دارند، برای رساندن پیام­ها استفاده می­کند. شکل زیر نمونه یک سناریوی تبادل داده با چهار گروه خودرو که نقش مسیریاب های واسط را ایفا می کنند، نمایش می دهد.

شمای کلی سیستم و نحوه تجمیع دادگان مصرف کنتورهای هوشمند در "دروازه" ها قبل از ارسال به مرکز.

نتایج این پژوهش که حاصل همکاری آقای دکتر محمد صیاد حقیقی و خانم زهرا عظیمی نژاد است در نشریه معتبرIEEE Internet of Things Journal 2019  به چاپ رسیده است. این مقاله را می‌توانید از لینک ذیل مطالعه نمایید:

https://ieeexplore.ieee.org/document/8876611